Nakita mo na sarili mo sa tahimik na alon ng laro?

Noong isipin kong ang mga laro ay baling lang—maliwan, malakas na panalo, kariktan ng iba. Pero nakaupo ako sa aking apartment sa tag-ulan, pinakinggan si Miles Davis. Ang ritmo ay hindi nagpapalayo—nagpapakita. Hindi ko ito inilaro para sa jackpot—kundi para sa tahimik sa pagitan ng antas. Sa ‘Starlight Key,’ tinatawag itong ‘RTP.’ Sa ‘Stardom Quest,’ ‘deep-sea magic.’ Kung hindi ito mekanismo? Kung sila’y salamin? Mga pagsisilip ng kaluluwa. Isang subok: ‘Star Pulse.’ Ang data: mataas ang volatility = mataas ang risk. Pero naramdaman ko ang tahimik na katotohan—parang naglalakbay sa malalim na tubig nang walang pangangailangan na makita. Ang aking ina—Black Irish American—nagsabi: ‘Huwag kang tumakas sa bagyo. Matuto ka ng hugot nito.’ Ngayon, isinisiwalat ko ang mga laro nang iba’t paraan. Hindi para sa algorithm na kumokontrol ng damdamin—kundi para sa kaluluwang nananatili sa gabi: ‘Ito ba’y aking harbor?’ Ang litrato? Soft blue-gray filter. Manunulat na teksto sa misty na baso. Ang tunog? Jazz na lumubos papunta sa alon. Walang leaderboard dito. Laging isang manlalaro… at dagat na umaasa nang tahimik.