Nakaramdam Ka Ba ng Kalayawan?

Ang Tahimik na Horizon

Narinig ko pa ang boses ng ina nung 11 p.m., tumawag sa bintana ng aming apartment sa Brooklyn. Sabi niya, ‘Hindi ka broken kung tahimik—nagsisid ka lang.’ At alaala ko: nung pito akong bata, isinulat ko ang bituin sa subway—bawat blink ay lihim na nalalaman lamang ng mag-isang tao.

Ang Bituin na Susi

Ibinili ka ng ‘RTP’ bilang pera. Pero ipinalit ko ito para sa katahimikan. Hindi lahat ng panalo ang mahalaga—kung hindi dala nito ang puso, masampong lang ito. Sa laro na ito, ang dagat ay hindi tubig—itong salamin ng kabanalan mo. Ang neon lights? Hindi sila pixels—they’re lullabies na sinilayan ng mga alon.

Ang Paglalayong Paglalakbay

Laro akong magpakabuho—hindi para manalo. Kapag hinahanap mo ang bituin sa tahimik na dagat, hindi mo kailangan manalo—kailangan mong makita. Isang gabi noong nakaraan, iwan niya ang journal bukas sa ilaw ng buwan: ‘Hindi ko alam kung gaano kalugmian nanirahan rito.’

Ang Koryon Na Dala Mo

Tawag nila ito’y kaligayahan—but di ito natamo sa ranking. Ito’y whispred sa DMs nung 2 a.m., nung walang iba ay gising. Ang kuwento mo ay hindi viral—ito’y hinarap na parang asin sa balat.

Huling Liwan Bago ang Umaga

Bukas ulit ko—hindi kasama ang trophy o badge—kundi isang tula na isinulat kamay. Hindi mo kailangan audience—you need an echo. At kung marinig mo… alaalain mo ba?