Kapag Naging Canvas ang Kalimutan

Naniniwala ako noon na ang inspirasyon ay dumating parang kidlat—bigla at walang pahintulot. Pero nang matagal akong nakatitig sa puti’t blanko na screen, napagtanto ko: hindi lahat ng katahimikan ay walang laman. Ito’y parang dagat bago umulan.

Sa ikatlong taon ko bilang freelance visual artist—nagdadaan ako ng mga proyekto para sa mga laro at branding para sa indie studios—pero ang aking kaluluwa ay tila walang battery. Walang ideya. Walang enerhiya. Tanging katahimikan lang.

Hanggang isang gabi na may ulan, binuksan ko ang isang lumang file na tawag: ‘Starlight Key’—isang prototype ng mobile game tungkol sa celestial navigation.

Hindi ito perpekto. Hindi ito naproseso. Pero bumubuhay ito.

At dito nagsimula ang aking pagbabalik—not through forced output, but through play.

Unang Wave: Pagtapon ng Kontrol

Hindi ko sinubukan na i-fix ang sarili noong gabing iyon. Ipinadama ko lang ang laro.

Tiningnan ko kung paano tumulo ang neon waves sa screen—kung paano nakikita ang mga bituin na bumibitbit tulad ng nawalay na alaala. Ang RTP mechanics? Hindi lang numero—ito’y ritmo. Parang hininga.

Simula akong maglarawan hindi upang gumawa ng bagong proyekto… kundi upang maranasan. Upang iguhit ang araw gamit ang daliri mo’t sasabihin: Ito ay akin.

Dito ko nalaman: hindi palagi dapat magbenta o gumawa ng output para maunawaan mo yung creativity—it can be ritual.

Paglikha Ng Liwanag Mula Sa Kaliwanagan

Ang susunod na linggo, binago ko ang isang bahagi gamit lamang mga warm gradients at malambot na pulso—walang matalim na gilid, walang rigid grid. Ininspirahan ako ng Chicago’s street murals at mga midnight ocean walks under city lights, inilapat ko rin yung emosyon sa bawat pixel.

Tawagan ko ito ‘Star Pulse’—hindi dahil nagtatampok ito ng panalo… kundi dahil iniulat nito na kahit anong random man ay may pattern. RNG ay hindi kaos—it’s poetry written by chance. RTP ay hindi cold math—it’s trust built over time. At bawat spin? Isip-isipin mong heartbeat in motion. Kapag sinabi nila na sila’y in flow habangs ipapatakbo nila ‘yan — wala pong engagement lang yan.Kapag maranasan mo yung ganun… iyon ay resonance. Pupuntahan namin hindi pera o trophy… kundi sandali kapag nadama mo ulit yang nararamdaman mo, dahil pinapanood ka ulit, nakakaintindi ka, salamat, muli kang buhay, gusto mo ba? Pansinin mo: nararamdaman din nila rin yan,mga tagapakinig,kasi minsan kami rin naglalaro nasa gitna lamg namin,yung isa manlang talaga,naka-skip,tapos nag-isa,sabay sabihin: i’m just not me right now… yun nga pala,nandirin kami,hindi kami perfect,dahil kami mismo din nahuhuli,paminsan-minsan,naiwan,iniiwan,tapos binuo uli… kaya nga tinatawag naming ‘Star Crown Glory’,hindi bilangan…kundi kolektibong katandaan…mga totoo namamatay,bukod kay nanlalaban,kasi sila rin yung nanlalaban… pumunta sila dahil nasaktan sila…para makita nila:yung iba rin sumusuko,sila rin nakikipagsabayan,mga post puno ng liwanag at totoo,…para alala kanino ka mapansin,you don’t need to be flawless to be on stage—you just need to show up anyway,…sana mas madami pa akong natutunan mula sa kanila,kaysa sayo…sa anumana mang award…sa mundo kung ano man andaming galaw…maliwanagan pa ring mahalaga…nakakatuto siyang makinig,sayo,rhythm,mga hiwa,hindi kinakausap…ako din nabigyan ako niyan,lumayo ako,pikit-pikit,hindi makapaniwala,yamet,baka di mapansin..pero hanggang dito…mayroon pang oras..hanggang maalis kita….paminsan-minsan,wala akong ginawa pero nakikita ko lang yung water flow online,gently spinning stars on loop like therapy without words,…because sometimes healing doesn’t shout—it glows softly under your skin, you don’t need applause to know you’re alive—you only need proof that your heart still beats with wonder,,and if yours does too… it might be time for you to start your own light journey too.