กลางคืนที่ฉันเข้าใจ

ผมเคยคิดว่าการตกปลาเป็นแค่วิธีหลบหนี แต่แล้วก็รู้ว่า: มันไม่ใช่ปลาที่จับได้—แต่คือความเงียบที่รายล้อม ในอพาร์ตเมนต์บรูกลินหลังเที่ยงคืน เมื่อเมืองหลับและแสงไฟจางหายไป เป็นอะไรบางอย่างที่เงียบกว่าความทรงจำ ผมนั่งข้างหน้าต่างถือเบ็ด—ไม่ใช่เพราะอยากชนะ แต่เพราะอยากให้มีใครสักคนเห็น เกมนี้ไม่แคราจว่าผมจะจับได้อะไร มันแค่ถามว่าผมจะมาหรือเปล่า ไม่มีอัลกอริธึมสำหรับโชคที่นี่ ไม่มี RNG ที่รับประกันความสุข มีเพียงจังหวะของคลื่นกระทบกระจก—ลมหายใจช้าใต้ผิว—และมันตรงกับการหายใจเมื่อไม่มีใครสังเก็บ ฉันเคยใช้สามคืนพยายามเรียกความรู้สึกนี้: มิใช่ ‘ตกปลา’ เป็นงานอดิเรน—แต่เป็นการดำรงชีวิต แม่มอบอกว่า ‘คุณไม่ต้องสมบูรณ์เพื่อจะถูกโปรดปราน’ ดังนั้นผมจึงหยุดไล่ตามรางวัล แทนที่จะตั้งงบประมาณ $5/วัน และปล่อยให้ตนเองเงียบนานพอให้น้ำกลับมาหาตัวเอง พวกเขาเรียกมันว่า ‘เกราะป้องกัน’ ผมเรียกมันว่า ‘บ้าน’