ทะเลเรียกชื่อเรา… แต่เราหลับอยู่ในเรือเล็กๆ ไม่ได้จับปลา แต่จับความเงียบ รู้ไหม? การตกเบ็ดครั้งที่เจ็ด… มันไม่ใช่การชนะ แต่คือการหายใจ มีคนบอกว่า “ต้องเข้มแข็ง”… เราแค่อยากจะร้องไห้ให้เสียงคลื่นกลืนหู แล้วคุณล่ะ? เคยสุดท้ายที่คุณร้องไห้เพราะอะไร? 🌊💧

ตอนแรกคิดว่าการตกปลาคือการพนัน… แต่พอได้ยืนอยู่ริมทะเลตอนพระอาทิตย์ รู้แล้วว่ามันคือ “นั่งสมาธิแบบดิจิทัล” 😅

เหยียบเบ็ดไม่ใช่อุปกรณ์—มันคืออินเตอร์เฟซระหว่างตัวฉันกับมหาสมุทร

ได้แค่ $0.50 ต่อการโยน… ไม่ต้องรอปลาใหญ่! แค่ “ชัยชนะสะอาดๆ” กับเสียงคลื่นที่หัวใจ

แล้วเธอจะถามตัวเอง: “ครั้งสุดท้ายที่ฉันร้องไห้เพราะอะไร?” — เดี๋อเรื่องไม่มีใครบอก… เพราะเราเข้าใจดีกว่า

เวลาที่คนบอกว่า “ต้องแข็งแกร”… แต่ฉันกลับนั่งตกใจกับเหยี่ยวปลาในทะเลฝันตอนกลางคืน ไม่ใช่เพราะโชค แต่เพราะจังหวะของหัวใจ! เหยาะ fishing? ไม่มีเบตหรือรีล… มีแต่ลมหายใจที่ช้าลงเหมือนเสียงสวดมนต์ของยาย

แล้วเหรียญที่ได้… ก็ไม่ใช่เหรียญนะครับ… มันคือ “น้ำตา” จากความเงียบของคุณพ่อ

ถามหน่อย: เธอเคยร้องไห้เพราะอะไรเมื่อครั้งสุดท้าย? (ปล. อย่าลืมดื่มนมข้าหมอกก่อนนอน)

ตกกลางคืนไม่ได้จับปลาหรอก…แต่จับใจเราเองอะ! เสียงคลื่นไม่ดังเหมือนทะเลโกรธ แต่มันพูดเบาๆ ว่า “เธอเคยร้องเพราะอะไร?” มีผู้หญิงคนหนึ่งที่รอฟังเสียงลมทะเลมาสามปี โดยไม่ต้องมีคะแนนหรือรางวัล—แค่อยากให้หัวใจหายไปกับความเงียบ ถ้าคุณยังไม่เคยร้องในคืนนี้…ลองถามตัวเองซิว่า “ฉันจะรอจนเมื่อไหร่?” 😌