เหตุใดเกมโปรดจึงว่างเปล่า?

ผมเคยคิดว่าการตกปลาคือแค่การตามล่าโดปามีนที่เปลี่ยนเป็นเสียงรบก เเต็มไปด้วยความโกลาหลาหลังจากหลายเช้าที่ชายฝั่งโอ๊คแลนด์ ผมเข้าใจแล้ว: การจับปลาแท้จริงไม่ใช่ปลา มันคือความเงียบระหว่างคลื่น

พิธีกรรมแห่งความสงบ

ผมเล่นไม่เพื่อชนะ ผมเล่นเพื่อจดจำ ทุกเช้า ผมนั่งกับกาแฟ โยนเบ็ดนานสองสิบนาที—ไม่ใช่เพราะคาดหวังปลา แต่เพราะจังหวะของกระแสน้ำปรับสมดุลใจผม ทะเลไม่มอบรางวัลให้ใครได้กำไร; มันมอบรางวัลให้ความมีอยู่

ความเรียบง่ายในเคลื่อนไหว

เรือของผมเล็ก เครื่องมือบางเบา เสาห์ตี้ตัวต้นตำราเตี้ยๆ แต่ในความเรียบง่ายนั้นมีโลกทั้งใบ: อากาศเค็มเกลูเจียนเป็นเนื้อสัมผัส ช่วงเย็นเป็นสีสัน และความเงียบเป็นจังหวะ พลังงานตะวันตกพบกับความเรียบง่ายตะวันออก—ไม่อยู่ในพิกเซล แต่อยู่ในการหายใจ

ชุมชนที่ไม่มีเสียง

ผมไม่มอบโพสต์ชัยชนะบนโซเชียลมีเดีย ผมแบ่งปันในแชนเนลดิสคอร์ดส่วนตัว—ที่ผู้อื่นกระซิบ whispers: ‘การโยนเบ็ดครั้งสุดของคุณรู้สึกเหมือนความสงบไหม?’ เราไม่มอบฉลองการจับปลาใหญ่—we celebrate moments เมื่อน้ำจำระลึกเราได้

เวลาคือสกุลเงินแท้จริง

คุณซื้อชัยชนะไมได้ ก็ได้มามาจากการปรากฏกาย—with สตานตาเป็นเดิมพันเดียวของคุณ เพลงทะเลไมสนใจกระเป๋าของคุณ; มันสนใจความสงบภายในใจคุณ

คุณกำลังเล่นเกม?

คุณกำลังทำชาญนากราฟทางอารมณ์แห่งเอก loneliness การโยนเบ็ดแตละครั้งเป็นทดลองแห่งการกบฏเงียบทอดเวลา.