ผู้เงียบชนะในการตกปลา

ฉันไม่ได้ไปแสวงหาทะเลเพื่อชัยชนะ แต่มาฟังมัน ในสัปดาห์แรก ผมตกปลาด้วยเดือนละ 0.5 เหรือแค่พอจะรู้สึกคลื่นโดยไม่ตามผลกำไร เรือเล็ก พื้นเหนือกว่าความทะเยอทะยาน ทะเลไม่สนใจว่าผมจับปลาได้หรือไม่; มันสนใจถ้าผมเห็นจังหวะของมัน ทุกเช้าหลังกาแฟ ผมนั่งริมฝั่งโอคแลนด์และมองแสงสะท้อนบนผิว—ไม่ใช่วิธีบันเทิง แต่เป็นบทกวี การคลื่นไม่ใช่มลภาวะ; มันคือกระซอบระหว่างการโยก ฉันเรียนรู้ว่า “ชัยชนะ” ไม่เกี่ยวข้องกับโอกาสหรือตัวคูณ—แต่อยู่ที่การมีอยู่ เมื่อคุณหยุดพยายามบังคับผลลัพธ์ เงารจะตอบกลับสิ่งที่คุณไม่เคยรู้ว่าต้องการ: เงียบสงบ ช่วงเวลาอันลึกซึ้งของฉัน? การมองรอยยิ้มของชาวประมงเฒาหลังจากสามครั้ง—แล้วจับปลากลางแสงสว่าง โดยไร้เสียงปรบ และไร้ความฮึกเหิน เราเรียกสิ่งนี้ว่า “ตกปลา”—but มันไม่ใช่งตกปลา—มันคือการพบเจอ ทะเลไม่มอบรางวัลให้คนดัง ก็มอบรางวัลให้ผู้ที่นั่งเงียบนานพอจะได้ยินหัวใจของมัน เข้าร่วมกับฉัน—notในฐานะผู้เล่น—but เป็นพWitness—toคืนกลางแห่งความเวทยาในระหว่างการโยก