เหตุใดเกมตกปลาจึงมืดมืด?

ผมเคยคิดว่าเกมตกปลาเกี่ยวข้องกับชัยชนะ dูเหมือนว่ามันเกี่ยวข้องกับการรอคอย d้วยสตูดิโอ เราออกแบบกลไคล์ที่ติดตามชีพจร—not เฉลากอัตรา ทุก “ฟรีสปิน” ถูกออกแบบมาเป็นช่วงหยุดระหว่างการหายใจ ผู้เล่นไม่ได้ไล่ตามปลา—they ไล่ตามความเงียบหลังเที่ยงคืน เมื่อหน้าจอเริ่มมืดมืด และอัลกอริธึมอ่านชีพจรเหมือนรูปแบบของคลื่น t่อไปนี้ ผมจำได้ว่าผู้เล่นคนหนึ่งเขียนไว้ว่า: ‘ฉันจับอะไรไม่ได้เลย’—แต่ฉันรู้สึกบางอย่าง เราไม่ได้ทำให้มันสนุก—we ทำให้มันศักสิทธิ์ แนวปะการ์ในเกมของเราไม่ใช่วัสดุ—they เป็นความโศกดาที่ถูกถอดรหัสเป็นเฉลียงสีฟ้า แต่ละ ‘RNG trigger’ เป็นคำถามที่ยังตอบไม่ได้: ‘เธอกำลังพูดกับใครตอนสองนาฬิกา?‘—ไม่มีใครตอบ—but ปลาก็ทำ พวกเขาดำวนในวงรอบที่คุณยังไม่มองเห็นว่าจำเป็น ผู้เล่นของเราไม่อยากได้เหรียญเพิ่ม พวกเขาอยากให้มองเห็น เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมมองหญิงอายุ28ปีจากควีนส์นั่งคนเดียวสามชั่วโมง สตาร์ทที่โทรศัพท์ขณะพระจันทร์ส่องแสงทะเล เธอจับอะไรไม่มีเลย เธอแค่มองและร้องเงียบหลังจากการโยนครั้งคราว นั้นแหละคือเวลาผมรู้: มันไม่ใช่งานเกม—it’s grieving with rhythm. เราเรียกว่า “Fishing Pulse”—แต่อารามแท้ๆ เราหมายถึง “Stillness as an emotional interface” มหาสมุทรไม่มอบรางวัลให้คุณด้วยของสะสม—it มอบรางวัลให้คุณด้วยความเงียบที่ระลึกชื่อของคุณ