เสียงคลื่นที่กระซิบ

ฉันจำได้ถึงคืนแรกบนผิ้งทะเล—ไม่ใช่เหรียญหรือเสียงรบก แต่เป็นความเงียบ เสียงทะเลไม่ร้องเรียกความสนใจ มันหายใจ ในสตูดิโอของฉัน ฉันไม่ได้ใช้ฟิกมาเพื่อออกแบบชัยชนะ—แต่ใช้มันวาดแผนที่ของความเหงอยที่เหมือนลูกคลื่นในยามเที่ยง ดวงดาวไม่ใชพิกเซล; พวกมันคือความทรงจำที่ปู่ของฉันกระซิบขณะสอนให้ถักปมในน้ำเค็ม ฉันเติบโตขึ้นได้ยินสองเสียง: เสียงหนึ่งจากกระแสน้ำลึกแห่งแปซิฟิก อีกเสียงจากรหัสของพ่อที่เขียนบนผ้าเช็ดกลางยามเที่ยง เขาไม่มีว่า ‘ชนะ’—เขาพูดว่า ‘รอ’ ดังนั้นเมื่อฉันสร้างเกมจาก RPT และ RNG? ฉันไม่มุ่งเน้นไปที่เกียรติบนตาราง ฉันปรับสำหรับช่วงเวลาเมื่อผู้เล่นหยุด—แค่นานพอ—เพื่อรู้สึกว่าตนเองถูกมองเห็น นั่นคือเหตุผลที่ฉันเลือก ‘กุญแจแสงดาว’ เหนือ ‘มงกุฎแห่งแสงสว่าง’ ไม่ใช่เพราะมีรางวัลมากกว่า—แต่มันทำให้คุณสามารถนั่งอย่างเงียบบนดาดฟ้าโดยไม่ต้องการเสียงปรบ เกมที่ดีที่สุดไม่มีการร้องเรียก พวกมันกระซิบ และถ้าคุณฟัง? คุณจะพบชื่อของตนเองเขียนไว้ในแสงคอral—and จะไม่มีใครเอาไป