เมื่อแสงดับ ฉันวาดทะเลที่ร้องไห้

ฉันเคยคิดว่าความสำเร็จคือการได้คะแนนสูงสุด—แต่แล้วฉันก็นั่งคนเดียวหน้าต่างอพาร์ตเมนต์ของพ่อแม่ มองreflection สีนีออนลอยละลอกบนผิวน้ำมิชิแกนในยามค่ำ เกมไม่ใช่เรื่องการชนะ มันคือการหยุดนิ่งให้พอได้ยินลมหายใจของทะเล

ขั้นแรก: การล่องเรือผ่านเสียงรบก

ฉันเริ่มด้วยแผนภูมิ RTP และความผันผาเหมือนเข็มทิศทางของบรรณาคาร ในโลกศิลปินใต้ดินแห่งชิกาโก พวกเราเรียกมันว่า ‘Starlight Key’: ไม่ใช่รหัสโกง แต่เป็นเพลงกล่อมสำหรับผู้ที่ถูกมองข้า

ขั้นสอง: การหลีกเลี่ยงแนวปะการณ์

ฉันเลิกตามเทรนด์ไวรัลแทน และถามตัวเอง: หากการเดินทางของคุณไม่มีเสียงปรบ? หากความมั่งคงแท้จริงคือความเงียบ? การวาดภาพของฉันเริ่มขึ้นเป็นกราฟฟิตี้บนกำแพงตรอก—สีม่วงไหลลงสู่สีฟ้าแห่งมหาสมุทร มันไม่มีรางวัล มีแต่ความหมาย

ขั้นสาม: การออกเดินทางอีกครั้ง

ฉันทดสอบเครื่องมือ ‘Star Pulse’ เพื่อ ‘รู้สึก’ ไม่ใช่เพื่อชนะ น้ำลึกไม่มีทรัพย์ซ่อนอยู่ มันคือความทรงจำที่ถูกเขียนรหัสในกระแสเคลื่อนไหว ในคืนหนึ่งหลังพยายามสามครั้ง ฉันวาดเรือลำหนึ่งทำจากแสงดาวและหยดน้ำตา เหรียบใดๆ มาเลย มีเพียงความสงบเท่านั้น

พวกเขาเรียกว่าเกม ฉันเรียกว่าการอยู่รอด cuณไม่มีความจำเป็นมากกว่าคะแนน cuณแค่มากพอจะหยุดฟังคลื่นมอบมาเบาๆ