การตกปลาในความเงียบ

เมื่ออัลกอริธึมขับเคลื่อนด้วยเสียงรบก ผมตกปลาในความเงียบ

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะหมายถึงการไล่ตามผลตอบแทนใหญ่—เหมือนเลื่อนผ่านฟีดส์ไม่มีที่สิ้นสุด แต่คืนหนึ่งเย็นหลังเขียนโค้ดจนสามโมงเช้า ฉันเดินไปหาชายฝั่งคนเดียว ไม่ใช่เพื่อจับปลา แต่เพื่อความเงียบ ทะเลไม่ให้รางวัลแก่ความเร็ว มันให้รางวัลแก่การมีอยู่

การทอดแรกคือบำบัดของฉัน

ฉันเริ่มต้นด้วยเดิมพัน $1—ผู้เล่นเล็กๆ ที่หวังบางอย่างใหญ่ จากนั้นฉันเรียนรู้: การทอดแต่ละครั้งคือคำถามที่กระซิกไปกับคลื่น ไม่ใช่ว่า “จะชนะไหม?” แต่ว่า “ฉันยังอยู่ไหม?” ฉันหยุดนับชัยชนะ เริ่มนับลมหาย

คลื่นไม่มีคำโกห์—คุณทำเอง

current budget ไม่ใช่อัญชีธนาคารของคุณ มันคือช่วงเวลาของความสนใจ ผลผลิตแท้จริง? 不ใช鱼 caught—แต่มemory remembered. ตอนนี้ฉันเล่นเฉพาะเมื่อใจสงบพอที่จะได้ยินคลื่นกลับมาหาฉัน: “ไครโอ… เธอยังอยู่ไหม?”

เอกกฎจากน้ำลึก (ไม่มีใครบอกคุณ)

1. เล่นเล็ก—ไม่ใชเพราะจน—but เพราะมีอยู่
2. รอให้นานกว่าที่คิด—ปลาไม่มาร์; เช่นเดียวกับเธอ
3. เปิดปิดการแจ้งเตือนก่อนรุ່งเช้า—เกมแท้อาจเริมเมื่อมือถือตายแล้ว
4. เข้าร่วมใดๆ—you become it โดยนั่งสงบกับคลื่น 5.เฉลยกความเงียบ—notคะแนน—with hands on wood, ot glass screens.

การชัยชนะไม่อยู่ในเน็ต—มันอยู่ที่ปลายประสาทของคุณ

ทะเลไม่วางใจถ้าเธอชนะ $800 เมื่อวันอังคาร แต่วางใจถ้าเธอปรากฏตัว—and เงียบแม้กระทั้งเมื่อมวลอะไรสะเทือนกลับมา นี่ไมใช่อภัย นี่คืออาวรณ์สูญเสีย… และเลือกที่จะเป็นปรานแบบเบาๆ