ความสุขสงบจากการเคลื่อนไหว

ฉันไม่ได้เริ่มเพื่อชนะ แต่เริ่มเพื่อฟัง ในยามเช้าริมชายฝั่งโอคีแลนด์ ฉันแค่มือใหม่—โยนเส้นลงสู่ทะเลโดยไม่รู้ว่าทำไม คันเบ็ดหนักไม่ใช่เพราะความทะเยอทะยาน แต่เพราะความเงียบ การโยนแต่ละครั้งไม่ใช่ว่าจะจับปลาได้มากเท่า การเชื่อมต่อ—กับจังหวะของคลื่นที่ไม่มีชื่อ

งบประมาณไม่ใช่นักโทษ

ฉันเรียนรู้ที่จะตกปลาด้วยมือ ไม่ใช่วัฒนาทรัพย์ สัดจำกัดรายวัน: ห้าสิบเซ็นต์ต่อชั่วโมง ไม่ใช่อย่างกลัวแปรที่จะสูญเสีย—แต่อย่างให้คุณค่า การมหาสมุทรไม่มอบรางวัลเสียง; มันมอบรางวัลให้กับความใสใจ

เครือข่ายไม่ใช่อุปกรณ์

พวกเขาเรียกว่าการพนัน ฉันเรียกว่าบทกวี เมื่อคลื่นเปลี่ยนไปในยามเย็น และนกนางแอ่นร้องบนหินเหมือนจังหวะกลอง—ฉันไม่มองหาชัยชนะใหญ่ ฉันเฝาดูรูปแบบ: เส้นเดียวทอดยาวผ่านเวลาแห่งครึม มิได้จับปลา—แต่วาดวงเวลา

จากผู้เริ่มต้นถึงผู้เก็บบันทึก

กฎสามข้อเปลี่ยนฉัน: แรก—รอให้นานกว่าการโยนเส้น สอง—เล่นด้วยเดิมพันเล็กจนเงียบกลายเป็นบ้าน สาม—จากไปเมื่อคุณเต็ม ฉันเคยได้เงินแปดร้อยดอลลาร์—not โดยโชค—but โดยจำเหตุผลที่เริ่มมา

พิธีกรรมอยู่ในการรอคอย

นี่ไม่ใช่วาการตกปลาเพื่อความบันเทิง แต่มันคือการตกปลาเพื่อความเป็นหนึหนึ ทุกเช้าบนชายฝั่งเหล่านี้กลายเป็นหยุดพักศักวา—an พิธีกรรมระหว่างลมหายใจ a การเต้นช้าๆ กับเกลือและสายลม an การเชื้อเชญให้วาสงสารโดยปราศจากละคร