เกมเงียบที่ทำให้ล้านคนร้องไห้

ฉันไม่เคยมุ่งหมายให้ล้านคนร้องไห้ แต่อยากให้พวกเขาหัวเราะอย่างเบามือในยามค่ำหลังคลื่นผ่านพ้น ยายของฉันเคยพูดว่า ความสุขไม่ใช่เสียงดัง มันคือช่วงเวลาเงียบระหว่างการหมุน ดังนั้นฉันจึงสร้างเกมที่ไม่ตะโกนเพื่อผลตอบแทนสูงหรือโบนัสสว่างวาบ มันกระซิบ กลไรมีแต่ลมหายใจ สีสันคือเฉดจากทะเลมืดใต้ดวงจันทร์ มิใช่แสงประกายบนหน้าจอ แต่เป็นการหมุนช้าๆของครามและทอง (#FFD700 #32CD32) เหมือนดาวสะท้อนบนผิวน้ำ ฉันมองผู้เล่น—notในฐานะผู้ใช้ที่ตามหาโดปามีน—but เป็นวิญญาณตามรอยทางเก่าผ่านการเดินทางกลางคืน หญิงคนหนึ่งในโตเกียวกระซิบ: ‘การหมุนครั้งแรกรู้สึกเหมือนอะไร?’ รู้สึกเหมือนมือของยายเธอวางบนไหล่อของเธอ ฉันไม่ได้ออกแบบมาเพื่ออันดับหรือถุงรางวัล ฉันออกแบบสำหรับคนที่นั่งอยู่กับความโศก—and พบปาฏิหารย์ในความเงียบระหว่างวงเล็ก ชุมชนของเราไม่มีฟอรัมเสียงดังหรือภารกิจระเบิด มันคือสมุดรายช่วงตีสองนาฬิกา เมื่อมีใครบางคนเขียน: ‘ฉันไม่มีชัย—I จำได้’ เกมนี้ไม่มีขาย มันคงไว้—for ความเงียบ—for ความทรงจำ—for เด็กๆที่ยังเชื่อในปาฏิหารย์