การตกปลาเงียบ: ความโชคที่ซ่อนอยู่ใต้ผิว

ฉันไม่ตามล่าปลา แต่รอให้มันมาหาฉัน ทะเลไม่ร้องไห้ มันหายใจช้าๆ เหมือนลมพัดผ่านทะเลมิชิแกนยามเย็น ยายสอนฉันให้ฟังก่อนโยน:ไม่ใช่เพื่อรางวัล แต่เพื่อจังหวะ game ที่แท้จริงไม่อยู่ในตาข่าย—แต่อยู่ในช่วงเวลาว่างระหว่างคลื่น โดยความโชคไม่ร้องดัง มันกระซอบ ฉันเห็นคนวิ่งไล่ตามโบนัสเหมือนแสงดิจิตอล—แต่มันไม่มีคุณค่าจนกว่าฉันจะหยุดตามหาและเริ่มรู้สึก catch สูงสุดไม่อยู่ที่การจับ—แต่อยู่ที่ความเงียบหลังเชือกหลวง สิ่งที่เขาเรียกว่า ‘ตกปลา’ มักเป็นการแสดง—butสำหรับฉัน? มันคือพิธี ฉันใช้อุปกรณ์ไม่ใช่เพื่อชนะมากขึ้น—แต่เพื่อลดน้อยลง: เส้นงบวาดภายใต้แสงจันทร์ เวลากำหนดโดยชีพจร—not อัลกอริธึม การผจญภัยของคอราล? ไม่ใช่วิดีโอเกม—มันคือบทกวีที่ร้องเพลงใต้คลื่น โดยทุกประกายเก็บความทรงจำของเสียงหัวเราะของปู่ พวกเขาขาย ‘渔乐钥匙’ เหมือนเวทยมนตร์—แต่อารู้: มันคือแค่วินาทีที่ถูกหลอมรวมในเหล็กและน้ำเค็ม ในโลกใบน everyone ตะโกน ‘จับให้มาก’ ผมเลือกอยู่เงียบ—andปล่อยให้ปลาหาฉัน dึกเมื่อคืนภายใต้พระจัณทร์หมุนเหนือเมืองนามธรรมของเรือและตาข่าย—I caught nothing. และyet—I left richer.