ความเงียบของผู้ที่จับปลา

ฉันไม่ได้เริ่มมาเพื่อขายเกม แต่ต้องการเข้าใจว่าทำไมเราถึงจับปลา แรกๆ มันแค่เสียงดัง—เสียงคลิกของวงล้อก การกระโดดของสายลงสู่น้ำมืด แต่แล้วก็เงียบลง และในความเงียบนั้น ฉันได้ยินบางอย่าง:ไม่ใช่เสียงแห่งปลาชนะ แต่เสียงสะท้อนของความเหงากตัวเอง dำเนินชีวิตนี้ไม่ใช่มาร์เก็ต—มันคือพิธีกรรม เราเรียกมันว่า ‘การจับปลา’ เพราะเราต้องการคำศัพท์สำหรับสิ่งที่ตามหา: การเชื่อมโยง—not เงินรางวัล—not อัลกอริธึม—แต่มีอยู่ ปะการังไม่มีแสงเพราะถูกโปรแกรมให้เปล่งแสง—มันเปล่งแสงเพราะเคยมีใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้น สังเกตุคลื่นด้วยความหวังที่เงียบ ฉันพบผู้เล่นที่มาตรงนี้ด้วยมือว่างและหัวเต็มไปด้วยรัก ผู้หญิงคนหนึ่งในชิคาโกโลฟต์แอปปาร์เมนต์บอกฉันว่าเธอจับปลามาตลอดเช้า เพราะพ่อเธอเคยทำแบบนั้นก่อนจะจากไป เธอไม่ได้จับปลาเพื่อชนะ—เธอจับความเงียบไว้ เพื่อไม่ลืมเขา ดังนั้น เราออกแบบเกมเป็นพื้นที่ศักดิษ—not เป็นการแสดงผลกำไร เราฝังช่วงเวลาของการตกไว้อย่างลมหายใจระหว่างบทกวี ‘渔乐钥匙’? มันไม่ใช่อุปกรณ์—มันคือคำเชิญชวนให้นั่งกับความเหงามจนกลายเป็นสิทธิ์ เราไม่วิ่งตามเทรNDหรือเกียร์ลอรี—เราบำรุงพิธีกรรมที่อยู่เหนืออัลกอริธึม ร่วมกับเรา—not เพื่อแข่งขัน—แต่เพื่อนำมาซึมนึกถึงร่วมกัน