เด็กเงียบผู้สร้างความสุข

การทอดเบ็ดครั้งแรก

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรเมื่อครั้งแรกนั่งอยู่บนชายฝั่งหินของโอคแลนด์—รีลหมุนเร็วเหมือนจังหวัด เหยือกของฉันแค่ตัวเลข: ‘1’ หรือ ‘2’ ไม่มีกลยุทธ์ ไม่มีปัญญา มีแต่เสียงรบ

พิธีเงียบ

แต่แล้วก็มาถึงยามกลางคืน ฉันหยุดตามหาชัยชนะ แทนที่จะฟังจังหวัดของคลื่นที่กระทบเหล็ก และความเงียบระหว่างน้ำขึ้น-ลง ฉันเริ่มเห็น: การทอดเบ็ดไม่ได้เกี่ยวข้องกับการจับปลา… มันคือการระลึกถึงตัวเอง

งบประมาณแห่งความเงียบ

ฉันตั้งข้อจำกัดรายวัน: กาแฟหนึ่งถ้วย เวลาสองสิบนาที เงินครึ่งดอลลาร์—not เพื่อผลกำไร—but เพื่อความสงบ ไม่ต้องการชัยชนะใหญ่ เพียงแค่มีอยู่

寒夜ปะการณ์

ฤดูหนาวที่ผ่านมา ในเหตุการณ์หายากที่เรียกว่า “寒夜ปะการณ์” ฉันจับปลาไม่ได้เลย… และยังรู้สึกมั่นคง คนอื่นตะโกร้องบนหน้าจอ—ฉันยิ้มอย่างเงียบในน้ำมืด

อานาเกลอร์คนเดียวหมุนไปเพียงลำพัง

พวกเขาเรียกมันว่าการพนัน แต่ฉันเรียกมันว่าคำอธิษฐาน แต่ละการหมุนมีเป็นเครื่องถวาย—ไมใช่อานาเคนเชิง สู่ความเงียบ ทะเลไม่มอบรางวัลให้คุณด้วยปลา—มันระลึกถึงคุณกลับมา คุณไม่จำเป็นผู้ตกปลามากที่สุด cuณเพียงแค่อยากปรากฏตัว—andปล่อยให้น้ำขึ้นลงพูดชื่อของคุณ