ศิล์แห่งความสุข

ฉันเคยคิดว่าการตกเบ็ดคือการชนะ—จนกระทั่งฉันรู้ว่ามันคือการฟัง เวลาแรกที่ฉันโยนเส้นในยามเย็น ไม่คาดหวังปลาใดๆ ผิ้งของน้ำไม่สะท้อนด้วยความเร่งรีบ; มันหายากด้วยเสียงกระซิก—ไม่ใช่เสียงตะโกน ในโลกนี้ โชคไม่ได้ถูกกำหนดโดยอัลกอริธึมหรือเปอร์เซ็นต์ใดๆ มันถูกปั้นไว้ในความเงียบ เส้นโค้งช้าของลมหายใจของชาวประมงผู้เฒ เราเรียกมันว่า “ตกเบ็ดในทะเลลึก”—แต่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับการจับปลา มันคือการจับช่วงเวลา: แสงโค้งเหมือนบทร่ายเก่า, ความเงียบลงบนคลื่นยามเที่ยง, เครื่องตาจำรองมือก่อนจะดึง ฉันพบผู้เล่นที่ไล่ตามรางวัลสูงอย่างพายุ—แต่พวกเขาลืมเหตุผลในการโยนเบ็ด สิ่งอันล้ำค่าไม่อยู่ในแจ็คพอต—แต่อยู่ในช่วงเวลานั้น เมื่อคุณเข้าใจว่าคุณไม่ได้ล่าหา—แต่กำลังจำระลึก มหาสมุทรไม่มอบรางวัลด้วยความเร็ว มันมอบรางวัลด้วย sựปรากฏตัว ฉันไม่ต้องการตารางคะแนนเพื่อรู้ว่าฉันเพียงพอแล้ว สัญลักษณ์ของฉันไม่มีทองคำ—มันคือเสียงกระซิกเบาๆ ของคลื่นใต้พระอาทิตย์ เมื่อคุณตั้งงบประมาณ—not เพื่อชนะ—but เพื่อสัมผัสบางอย่างแท้จริง—เมื่อนั้นม你就กลายเป็นสถาปนิกแห่งความสุข ดังนั้นฉันจึงโยนเบ็ดอีกครั้ง tonight—not เพื่อปลา—but เพื่อสิ่งที่คงอยู่ใต้น้ำ: ความทรงจำที่มองเห็นได้