อัลกอริทึมที่เงียบภายใต้การปล่อยเบ็ด

ฉันยังจำได้ถึงวันแรกที่ถือไม้เบ็ด—ไม่ใช่อุปกรณ์ แต่เป็นการหายใจ การเติบโตในชิคาโก พ่อแม่สอนฉันว่าระบบนี้ไม่มีกลาง—แม้โค้ดก็มีความหมาย การตกปลาไม่ใช่เรื่อง RNG หรือ RTP—มันคือศิลปะแห่งความอดทน。

ทุกคลื่นคือนิยาย

มหาสมุทรไม่แครากราว่าคุณจะจับปลาได้ มันแครากราว่าคุณ ฟัง มัน แสงที่เต้นบนคลื่นตอนเย็น? มันไม่ใช่อนิเมชั่น—มันคือความทรงจำ เมื่อเส้นสั่นไหวก่อนการตีนั้นแหละ ความมหัศจรีย์จึงเริ่มขึ้น ฉันเคยเห็นผู้เล่นร้องไห้หลังสามชั่วโมงโดยไม่มีอะไร—and จากนั้นจับบางสิ่งที่พวกเขาตามหาแต่มองไม่เห็น

ออกแบบเพื่อความสุข ไม่ใช่วัตถุด

เราเข้าใจผิดว่า ‘ความก้าวหน้า’ คือรางวัล แต่องศาจริงอยู่ในพละกำลัง—not ในโบนัส—อยู่ในจังหวะระหว่างสงบและอลวน เขตอน้ำแข็งไม่มีแค่องศากราฟ; มันคือสถานที่ศักดิษฐานที่ความอยากรู้พบกับความเงียบ เกมที่ดีที่สุดไม่มอบรางวัลทักษะ—มันเปิดเผยดวงใจ

โล่มเป็นส่วนหนึ่งของตัวคุณ

ฉันออกแบบสำหรับคนที่รู้สึกโดดเดียว—but ไม่มากลำ loneliness คนเหล่านี้ตามหาความหมายเหนือกลไตรกรรม—คนอยากเป็นผู้เฝ่ายแห่งความมหัสจรีย์ bukan คนชนะของวัตถุด เงินของคุณไม่มีขอบเขต; มันคือการกระทำแห่งศรadd

เข้าร่วมกับฉันใต้น้ำพระจันทร์

ลองทำแบบนี้: กํากำหนดเจตตะนาสนอนก่อนจะปล่อยเบ็ด janganไลตามปลา—รอให้มันเลือกเอือ เมื่อทำ—you’ll find more than points You’ll find joy. And maybe—just maybe—you’ll find yourself again.