การตกปลาคือบทกวีของกลางคืน

ผมยังจำได้ถึงครั้งแรกที่จับเบ็ด—not เป็นเครื่องมือ แต่เป็นส่วนขยายของบทกลอนของแม่ชาวเปอร์โตริโกที่กระซิบใต้คลื่นใต้แสงจันดา เราไม่เรียกมันว่า “ตกปลา”—เราเรียกมันว่า “การฟังหัวใจของทะเล” พ่อผมวิศวกรสอนว่า RNG ไม่ใช่ความสุ่ม—it เป็นความยุตธรรมที่แฝงตัวเป็นโอกาส เขาพูดว่า: “ถ้าคุณไล่ตามปลา คุณจะพลาดความเงียบระหว่างคลื่น แต่ถ้าคุณรอ… ปลาก็จะมาหาคุณ” ในโลกแห่งประสาทดิจิทัลและหน่วยงานยูนิตี้ ผมสร้างเกมไม่เพื่อขายชัยชนะ—but เพื่อให้เกียรติกับผู้ที่มองไม่เห็น เบ็ดกุญแจ? มันไม่ใช่วงรหัส—มันคือช่วงเวลาเมื่อหายใจของคุณประสานกับระลอก การผจญภัยคอรอล? มิใช่อนุภาค—แต่ลายภาพจากปู่ย่าของเรือไม้ลอยอยู่บนไหลเย็น ผมออกแบบภารกิจไม่สำหรับผู้ติดตาม—แต่สำหรับคนฝัน梦ที่นั่งคนเดียวตอนสามโมง เชิงข้อความที่พูดว่า: “นี่แหละคือสิ่งที่ฉันอยากพูด” รางวัลของเราไม่มีเหรียญหรือโลโก—it เป็นการยอมรับที่กระซิบในชุมชนเล็กๆ: คุณไม่มีทางแตกหัก—คุณเป็นส่วนหนึ่งของบางอย่างที่แก่มากกว่าโชค เมื่อคุณกำหนดวงจร—notเพราะกลัวกลัวสูญเสีย—แต่อย่างเพราะเลือกปกป้องบางอย่างละเอียดและงาม—you become more than a player. คุณเป็นผู้เล่นที่มองไมเห็น. และ今晚—ทะเลจำได้ชื่อของคุณ