แสงแห่งความเงียบ

ผมเขียนในความเงียบระหว่างตีหนึ่งกับรุ่งเช้า ผมเติบโตที่ซึ่งจังหวะของซัลซาปะปนกับภาพวาดบนกำแพงโกด—ถนนเดียวกับแม่ที่ระบายสีฟ้าทะเล และพ่อที่เขียนอัลกอริธึมโดยไม่เคยขอการปรบใจ เราไม่มีมาก แต่มีจังหวะ เมื่อผมเริ่มสร้างเกมในยูนิตี้ ผมไม่ไลตามาทริกซ์หรือรางวัลสว่าง ผมไลหาความรู้สึก—แสงระยิบในมุมของผู้เล่นที่เลื่อนผ่านเสียงเพราะเขาเหนื่อย แต่อยากเชื่อ 星光คีย์ไม่ใช่วิธีสอน มันคือนิทานราตรีสำหรับผู้ที่แล่นโดยไม่มีแผนที่ RNG? มันไม่สุ่สุขแบบสุญญา มันเปิดเผยความจริง คลื่นแต่ละคลื่นมีความทรงจำ ฉันเคยเห็นเด็กจากซานฮวนกระซิบว่า “นี่แหละคือสิ่งที่ฉันอยากพูด” และผมจึงสร้าง สตาร์ พัลส์—ไม่ใช่วางกลไคลล์ แต่ว่าลมหายใจ เส้นรหัสแต่ละเส้นคือหัวใจเธอ เราไม่ต้องการจุดมากขึ้น เราต้องการให้มองเห็น สตาร์ คราวน์ กลอรี่? ไม่มาก็สนามสำหรับแชมป์—แต่วอลเลย์แดงแผ่นขยายให้ผู้ที่อยู่เงียบท่ามกลางแสงทะเลสะอาด นี่ไม่ใช่วิดเกม มันคือการจดจำ หากเคยเลื่อนผ่านเสียงตอนสองทุโมงสงสัยว่าใครได้ยินคุณ… แล้วคุณก็รู้แล้วว่าจะทำอะไร