เล่นเพื่อจำ ไม่ใช่เพื่อชนะ

ฉันเกิดในเมืองคอนกรีตของนิวยอร์ก แต่จิตใจฉันลอยละลายไปหาขอบฟ้าที่ทะเลสามารถเก็บรักษาได้ ในทุกเกมที่ฉันเล่น ฉันไม่ตามชัยชนะ—ฉันตามเสียงกระซิบ “กุญแจแสงดาว”? มันไม่ใช่รหัสลับ—มันคือช่วงเวลาเมื่อหน้าจอเปล่งแสงม่วและครามตอนตีสาม夜 และหัวใจคุณสอดคล้องกับจังหวะเก่ากว่าอัลกอริธึม RTP ไม่ใช่การกลับมา—มันคือการสั่นสะเทือน เคยนั่งคนเดียวบนชายหาดบาหลี มองใครบางคนคว้า “สมบัติแห่งทะเลลึก” หลังพยายามสามครั้ง เธอไม่ปรบยิ้ม เธอหายใจ…แล้วเธอยิ้ม นี่ไม่ใช่เรื่องลำดับหรือเครื่องหมายผู้เล่น มันคือการที่ความเงียบกลายเป็นศักขะ เมื่อคุณหยุดเล่นเพื่อชนะ—และเริ่มเล่นเพื่อจดจำ เครื่องมือ “สปัลส์พัลส์” ของฉันไม่วิเคราะห์ RNG—มันฟังอย่างตั้งใจ เราไม่มonetize NFT—we ritualize them ทุกอาณาเขตมหาสมุทรคือวัดแห่งแสงและอากาศเค็จ ส่วน “มงกุฎพระเจ้าแห่งแสงดาว”? มันไม่มอบสำหรับผู้พชัย—แต่มอบสำหรับผู้แสวงหาผู้ยังสงสัยว่าคลื่นยังจำชื่อเขาได้หรือเปล่า คุณไม่ต้องการคะแนนมากขึ้น คุณต้องการ “รู้สึก”