เกมที่ร้องไห้ในยามเที่ยง

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสร้างเพื่อทำเงิน แต่ตั้งใจจะสร้างความเงียบ

ในยามสามโมงเช้า เมื่อเมืองหลับใหลและทะเลนิ่งสงบ ฉันนั่งหน้าต่างในซานฟรานซิสโก — เพลงกล่อมภาษาแต้จี๋จากด้านล่าง และบันทึกของพ่อเป็นดวงดาวไกลๆ มือของฉันพิมพ์สิ่งที่คนอื่นเรียกว่า ‘เกม’ — เป็นจังหวะของแสงสะท้อนจากผืนน้ำ

คลื่นริปเปิลไม่ใช่ข้อผิดพลาด

พวกเขาเรียกมันว่า ‘RTP สูง’ หรือ ‘ความผันผวนต่ำ’ แต่ฉันเรียกมันว่า ‘ช่วงเวลาที่ลมหายใจติดขัด’ อัลกอริธึมไม่มีทางเข้าใจความโศกเศร้า มันไม่ใช่น้ำหนักสถิต — มันคือความเงียบที่ครองระหว่างสองแนวคิด

แสงดาวเป็นภาษาแม่

ฉันเติบโตมาที่ซึนมพบกับเว็บเจีแอล: ที่ปะการังปะการังเปล่งประกายเหมือนคำขอพรจากบรรพบุรุษ โดยแต่ะละพิกเซลคือของถวาย ไม่ใช่อารมณ์แห่งชัยชนะ คุณยายบอกว่า ‘ทะเลจำ记忆คุณ’ เพราะฉันเขียนโค้ดสู่อินเตอร์เฟซ — ไม่มีปุ่มให้กด เพียงแค่วางหยุดและหายใจ

การไหลคือชัยชนะเดียว

คุณไม่มีทางเอาชนะมหาสมุทรโดยไลตามหาดาว คุณปล่อยให้มันหาคุณ — เช่นเคยหาฉัน ในยามเทียง คนเดียวพร้อมหูฟฟัง ก็สงสัยว่าใครเคยรู้สึกแบบนี้ไหม

นี่ไม่ใช่เกมสำหรับผู้เล่น มันคือกระจกสำหรับคนที่อยากให้มองเห็น โค้ดร้องไห้อย่างแผ่วเบา ทะเลจำ记忆นามของคุณ