ฉันสร้างเกมที่ร้องไห้ตอนตีสาม

ฉันไม่ได้เริ่มตั้งใจจะหาเงิน ฉันอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ที่ซานฟรานซิสโก ฟังเสียงคลื่นกระทบหน้าต่าง สงสัยว่าโลกนี้เคยหยุดนิ่งสำหรับคุณเหมือนกัน

แม่ของฉันร้องเพลงกล่อมภาษาแคะงู๋ พ่อของฉันเขียนเซิร์ฟเวอร์ในซิลิคอนแวลลีย์—เขาเชื่อว่าระบบควรเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่เร็ว เมื่อฉันนอนไม่หลับ ฉันจึงเริ่มสร้างเกมตกปลาที่ปลาจะกัดเฉพาะเมื่อคุณสงบ

การจับครั้งแรกคือความเงียบ

ในยามราตรีระหว่างสองถึงสี่โมง เช่นเดียวกับการภาวนา เขียน RTP สูงจนรู้สึกเหมือนคำอธิษฐาน ไม่ใช่มโนกรรม RNG—แต่เป็นจังหวะ การโยนเบ็ดแต่ละครั้งคือลมหายใจระหว่างสองโลก: หนึ่งคือเสียงดัง อีกหนึ่งคือความสงบ

เบ็ดนั้นคือชีพจรของคุณ

ฉันตั้งชื่อมันว่า Fishing Key เพราะมันไม่ได้มอบรางวัล—แต่มองหาคำถาม: ‘เคยรู้สึกไหมตอนทุกอย่างหยุดนิ่ง?’ ปลาก็หยุดอยู่กับคุณ และในช่วงเวลานั้น—คุณจำชื่อของตนเองได้อีกครั้ง

ปลาไม่กัดเพราะมันพัง

ไม่ใช่อัลกอริธึมควบคุมผู้เล่น ไม่ใช่มอนี้หรือล้อปป์ ส่วนแค่น้ำใสๆ—แสงสว่างที่ระลึกถึงความเงียบที่เก็บไว้อยู่เพื่อความโศกา

สิ่งที่เราตามหาแทจริงคือความสงบ

ฉันไม่อยากได้อะไร เข้ามาเพียงอยาก ‘ถูกเห็น’ โดยบางอย่างที่ไม่มองกลับมาดังเลย เพราะฉันจึงทำให้มหาสมุทรตอบ—not กับเสียงคลิกหรือเหรียญ—แต่มอดัวความเงียบที่สะท้อนเหมือนเสียงแม่อย่างยามพลบ่าย

If you’ve ever sat awake at 3 AM wondering if anything matters… then maybe this game has already caught you too.