คุณเคยลองหาตัวตนบนผืนทะเลไหม?

ฉันเคยคิดว่าการตกปลาคือการเอาชัยชนะ—จนกระทั่งเรียนรู้ว่ามันคือการฟัง

การโยนเบทครั้งแรกบนชายฝั่งทะเลมิชิแกนรู้สึกเหมือนเสียงก้อง: เบทถูกโยนลงในน้ำ รอสิ่งที่ไม่มาวาดมา ไม่ใช่ปลา ไม่ใช่เงิน แต่คือความเงียบ ชนิดที่สงบเมื่อคุณหยุดพยายามควบคุมทุกอย่าง

คลื่นไม่มีคำพูดหลอก—คุณต่างหาก

พวกเขาเรียกมันว่า ‘ตกปลา’ ฉันเรียกมันว่าพิธีกรรม เช้าทุกวันหลังกาแฟ ฉันนั่งข้างหน้าต่างและโยนเบทเป็นเวลาสองสิบนาที—แม้ว่าจะไม่มีอะไรกัด มิตซิแกนไม่ให้รางวัลแก่อารมณ์; มันเปิดเผยสิ่งเหล่านั้น ในช่วงเวลาเงียบๆ ฉันไม่ได้ตามจับปลา—ฉันกำลังจำว่าตัวตนเป็นใคร

งบประมาณเป็นเข็มทิศ

ฉันกำหนดขีดจำกัด: \(50 ต่อสัปดาห์—not เพราะยากจน—แต่เพราะหรูหราทำให้ความหมายจมนหายไป เหรือหนึ่งดอลลาร์ที่ใช้อย่างเจาะจงหนักกว่าเดิมพันสิบครั้งอย่างไร้เหตุผล</p> <h2>แห่งข่ายไม่มีเครื่องจักร</h2> <p>อย่ามองตะขอของคุณเป็นอัลกอริธึมของการพนัน พิจารณ์มันเป็นกระจกสะท้อนลมจากมหาสมุทร—ชนิดเดียวกับเสียงร้องเพลงทางศาสนาของยายเธอในถนนชานใต้ของชิกาโก</p> <h2>ตอนนี้คุณคือชาวประมงแล้ว</h2> <p>ฤดูหนาวปีที่แล้ว ในงานกลางคืนโคโรล สุดท้ายฉันจับปลาไม่มี…แต่วางเท้าไปด้วย \)800 ในความสงบ

คุณไม่จำเป็นผู้เล่นคนเก่ง nhất แค่อยากปรากฏกาย—and เพียงอยู่เฉยนานพอสำหรับคลื่นจะจำชื่อของเธอไว้