หาสันติภาพในฝูงชน?

เรื่องเริ่มต้นด้วยการตะเคนครั้งเดียว

ฉันแรกจับอุปกรณ์นี้ไม่ใช่เพื่อชัยชนะ—แต่เพื่อความเงียบ ยืนอยู่บนท่าเรือตอนรุ่งเช้า rod สั่นไหวเหมือนลมหายใจ ผมไม่มีความหวังใดๆ: เพียงแค่ 1 หรือ 2 การทะเลไม่ได้ตอบกลับ那时—แต่อย่างช้าๆ มันสอนผม: สติระภาพไม่มีทางเรียนรู้—มันถูกสัมผัส

งบประมาณคือตาข่าย

ฉันตั้งขีดจำกัดรายวัน: $50 NZD—ไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะขาดแคลน—but เพราะกลัวว่าความว่างเปล่ามากกว่าหิวโซน เรือของผมไม่มีไว้เป็นเครื่องมือ; มันคือสมุดหยุด การตะเคนแตละครั้งกลายเป็นช่วงเวลาหยุดระหว่างการเต้นของหัวใจ—ช่วงเวลาที่ลมพัดกระซิบชื่อผมเหมือนเสียงแม่มะของวิดีโอคอลล์

ทะเลลึกเห็นฉัน

บางคืน เมื่อคลื่นซึมลงและแสงจางจางกลายเป็นสีฟ้า ผมไม่ได้จับปลา—I จับความเงียบ ส่วน “โบนัส” ไม่อยู่ในการจ่าย; มันอยู่ในช่องว่างระหว่างการตะเคน—ความเงียบหลังจากเส้นสายจมน้ำลงใต้คลื่น

สามกฎจากครัวครัวแม่มะ

1. อย่าตามหาตาข่ายใหญ่—เริ่มเล็ก: $0.50 ต่อการตะเคน cr. เล่นยี่ยวนนาทีหลังกาแฟ—ไม่ใช่ว่าจะชนะ—but เพื่อรู้สึกชีพของคุณให้ตรงกับจังหวะของน้ำ cr. เลิกก่อนที่จะเต็ม—you’ll find more by leaving than by taking.

การตกปลาไม่ใช่ว่าจะตกปลา

พวกเขาเรียกมันว่าการพนัน แต่อเมื่อคุณนั่งโดดเดี่ยวบนคอนกรีตเปียกในยามเที่ยวดึก—with เกลเกลบนผิวและไม่มีใครมอง—you เข้าใจแล้วว่านี่คือคำภาวนาโดยปราศจากถ้อยคำ

ทะเลไม่มอบอกอะไรแก่อ้าย cr. พายเพียงสะท้อนสิทธ์ที่คุณนำมาให้มัน