ความเงียบของทะเลตอนตกปลา

มันเริ่มตั้งแต่การโยนเบ็ดครั้งแรก

ฉันอายุยี่สิบสองเมื่อครั้งแรกนั่งบนเรือลำเก่าริมท่าเรือออคแลนด์—not ด้วยความเป็นชาวประมง แต่ด้วยการตามหาความเงียบ ทะเลไม่ได้พูด มันแค่หายใจ ฉันคิดว่าถ้าจะจับบางสิ่งที่แท้จริงหรือมันจะจับฉันกลับมา

งบประมาณไม่ใช่เป็นเหรียญ

ฉันใช้ห้าสตางค์ต่อการโยนเบ็ด—ไม่เพื่อชนะ แต่เพื่อรู้สึกลมพัดปลอบประโลมชื่อเหมือนบทเพลงเก่า แม่มะของฉันเรียกทุกคืนอาทิตย์ เธอถาม: “เธอโอเคไหม?” ฉันไม่ตอบ แต่นั่งมองคลื่น

แห่ง-net ไม่ใช่มachine

พวกเขาเรียกมันว่า “การพนัน” แต่ฉันเรียกมันว่าคำภาวนา การโยนเบ็ดแต่ละครั้งรู้สึกเหมือนจับมือกับบางสิ่งที่ป่าเถอะ—บางสิ่งที่รอให้มองเห็น โดยไม่มีอะไรถูกนำไป ในสามสิบนาทีนั้นไม่มีปลาเลย…แต่วาดรูปแบบใหม่อย่างรวยขึ้น

ฉันเรียนรู้ว่า: คนเหงานเหงามไม่ว่างเปล่า

มันเต็มไปด้วยอากาศเค็จ เงา twilight และนกนางรมร้องไห้อยู่บนชายฝั่ง เธอกล่าวของยาย: “ทะเลไม่มอบวาดวงชะตา—เธอเลือกดวงชะตาเอง” เพราะฉันโยนเบ็ดอีกครั้ง

เธอไม่จำเป็นราชา

เธอก็แค่อยากปรากฏตัว—with courage อ่อนหวาน—andปล่อยให้น้ำขึ้นมารำลึก: เธอไม่มีทางโดดเดี่ยวตรงนี้