คุณเคยรู้สึกเหงากับแสงใต้ทะเลไหม?

ฉันเคยคิดว่าการตกปลาคือชัยชนะ—จนกระทั่งเข้าใจว่ามันคือการรอคอย

ที่บรูคลิน ตอนอาทิตย์ที่โทรหาแม่ผ่านวิดีโอคอล ฉันเรียนรู้ว่าความสุขไม่ได้มาจากการจับปลา แต่มาจากการมองพวกมันลื่นผ่านน้ำมืด—เงียบ สว่างวาบ เกินกว่าจะแตะแตะ

เกมขายรางวัลให้คุณ: เหตุผลเงิน, เหรือเหรียญ, สัญลักษณ์ชื่อ “เกียร์รีแห่งการตกปลา”—แต่ไม่มีใครบอกคุณว่าเกิดอะไรเมื่อโยนเส้นลงสู่ทะเลลึกโดยลำพัง

ฉันเคยใช้เวลาสามชั่วโมงโดยไม่มีอะไรกัดเบ็ด เออาร์พีสูง เอ็นจีอาร์รู้สึกแบบสุ่ำ—but ในความเงียบนั้น? มีจังหวะ—ลมหายใจ—not ในภาพถ่าย แต่อยู่ในตัวฉัน

พวกเขาเรียกมันว่า “ตกปลาในทะเลลึก” ฉันเรียกมันว่าความโศกที่มองเห็นได้ การโยนเส้นแต่ละครั้งเป็นคำอธิษฐานที่กระซิบไปกับคลื่น: กรุณาปล่อยให้ฉันรู้สึกถูกมองเห็นในวันนี้

ไม่มีฝูงชนที่นี่ ไม่มีตารางผู้นำสำหรับฮีโร่ เพียงแสงจันทร์บนแนวปะการังปะขาว—and หนึ่งหญิงถือตาข่ายไว้อย่างเงียบ

คุณไม่จำเป็นชัยชนะเพื่อจะมีคุณค่า คุณแค่ต้องปรากฏตัว—with มือสั่น—andปล่อยให้ตัวเองถูกจับโดยบางอย่างที่เงียบกว่าชัยชนะ