เงียบแต่ไม่โดดเดี่ยว

ขอบฟ้าเงียบ

ฉันยังได้ยินเสียงแม่ตอนเที่ยงสิบเอ็ดโมง ผ่านกระจกหน้าต่างอพาร์ตเมนต์ในบรูคลิน เธอบอกว่า “คุณไม่ได้แตกหักเพราะความเงียบ—คุณกำลังฟัง” และฉันจำได้ว่า เมื่อฉันเจ็ดขวบ ฉันวาดแสงดาวบนรถไฟใต้ดิน—แต่ละกระพริบเป็นความลับที่คนเหงอยเท่านั้นรู้

กุญแจแห่งแสงดาว

พวกเขาขายคุณ “RTP” เหมือนสกุลเงิน แต่ฉันแลกเปลี่ยนมันเพื่อความเงียบ การชนะไม่มีความหมายถ้ามันไม่นำหัวใจคุณมา—มันแค่เสียง ในเกมนี้ ทะเลไม่ใช่น้ำ—มันคือกระจกของวัยเด็ก แสงนีออน? มันไม่ใช่อนุภาค—มันคือเพลงกล่อมที่คลื่นร้องให้

การเดินทางอันลึกซึ้ง

ฉันเล่นเกมเพื่อรู้สึกสมบูรณ์—not เพื่อพิชิต เมื่อคุณไล่ตามดวงดาวบนทะเลเงียบ คุณไม่ต้องชนะ—คุณต้องการให้เห็น ในคืนหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ มีใครบางคนทิ้งสมุดไว้อยู่ใต้แสงจันทร์: “ฉันไม่มีทางรู้เลยว่ารักมากมายอาศัยตรงนี้”

เครื่องราชสม្ឪที่คุณถือ

come เขาเรียกว่าเกียรติ—but เกียรตินั้นไม่ได้มาจากการจัดอันดับ มันถูกกระซิบใน DMs เวลาสองนาฬิกาเมื่อไม่มีใครตื่นอยู่ เรื่องของคุณไม่วายral—it’s held close like saltwater on skin.

แสงสุดท้ายก่อนรุ่งเช้า

tomorrow, I’ll walk again—not with trophies or badges—but with one poem written by hand. You don’t need an audience—you need an echo. And if you listen… do you remember? did they ever see you? truly?