การตกปลาคือศิลปะ UX

ผมไม่ได้ตั้งใจจะออกแบบเกมตกปลา แต่ตั้งใจจะออกแบบความรู้สึก เติบโตในเขตชายทะเลชิคาโก โดยได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมริมทะเลและศรัทธาของครอบครัว ผมเรียนรู้ตั้งแต่เด็กว่าความสุขไม่ได้อยู่ที่โชค แต่อยู่ที่จังหวะ เมื่อเห็นผู้เล่นไล่ตามรางวัล RNG เหมือนไล่ตามดอกไม้ไฟ ผมรู้แล้ว: นี่ไม่ใช่เรื่องโชค แต่เป็นการออกแบบ ดังนั้นผมสร้างใหม่การตกปลาเสียบจากพื้นฐาน แทนการหย่อนแบบสุ่งและตัวคูณ arbitrary ผมฝังหลักจิตวิทยา — เกณฑ์ความสูญเสีย การควบคุมจังหวะพฤติกรรม และโค้งโดปามีนของการโยนคราวอย่างแม่นยำ การคลิกแต่ละครั้งคือชีพ การดึงสายแต่ละครั้งคือลมหายใจ มหาสมุทรไม่ใช่น้ำเพียงอย่างเดียว; มันคือจังหวะ ผมใช้น้ำลายจากแนวปะการ์ corral เป็นอุปมา — มิใช่งานประดับ แต่เป็นบทสนทนาระหว่างผู้เล่นกับสภาพแวดล้อม ปลาไม่ว่ายแบบสุ่ง; มันเต้นตามจังหวะของความอดทน เราสร้างระบบ “Fishing Key”: 3 ก้าวสู่ความเชี่ยวชาญ — การโยนคราวพื้นฐาน (30s), การหลีกเลี่ยงอันตราย (โฟกัสสงบ), การดึงอย่างมีเจตน์ (ปล่อยอย่างตั้งใจ) — ไม่มีกล่องของรางวัลอีกต่อไปแล้ว มีเพียงกระแสที่ถูกปรับเทียบ ผู้เล่นไม่อยากได้เหรียญเพิ่ม เขาอยากได้อารมณ์เหมือนกำลังบรรเล奏ดนตรีใต้มหาสมุทร ในงานครั้งสุดท้าย — “เทศกาลตกปลาแห่งฤดูใบไม้ออก” — เราเห็นผู้เล่นแบ่งปันเรื่องราวไม่ใช่อภัยภูมิน… แต่อยากได้อาณาเขต คนหนึ่งเขียนไว้ว่า: “ฉันตกปลาครั้งแรกไม่ใชเพราะ RNG… เพราะฉันรอ” ในตอนนี้เองผมรู้แล้วว่าเราชนะแล้ว 这不是เกม มันคือพิธีกรรมเชิงจังหวะ ออกแบบโดยคนที่จำได้ว่าเสียงเงียบนี้ฟังเหมือนอะไร… และเปลี่ยนมันให้เป็นดนตรี