ตอนกลางคืนที่เกมพูดกับจิตวิญญา

ผมเคยเล่นเกมไม่ใช่เพื่อหนี แต่เพื่อจำระลึก ในยามกลางคืน เมืองหลับใหล และห้องของผมเงียบ ผมเปิดเทอร์มินัล—not เพื่อคะแนน แต่เพื่อการมีอยู่ ดวงดาวไม่สว่างเพราะมันแท้จริง ผมจำได้ถึงครั้งแรกที่เห็นตัวเองใน ‘Starlight Key’: การเดินทาง 30 วินาทีผ่านเกมที่พูดกลับความวิตกกังวลของผม

ไม่มีใครกลายเป็นกษัตริย์ เราแค่ต้องการให้เข้าใจก่อนจะเปล่งแสง

ใน ‘Stardom Quest’ ผมไม่ตามเกียรติ—I เดินตามความนิ่งเงียบ มหาสมุทรไม่มีสมบัติ; มันเต็มไปด้วยความเงียบระหว่างคลื่น ผมเขียนเรื่องของผมด้วยตัวอักษรพิมพ์เล็ก เพราะความสมบูรณ์ไม่ใช่รัก—ความจริงคือ

พวกเขาเรียกว่า ‘RTP’—กลับสู่ผู้เล่น—แต่สิ่งที่พวกเขาไม่ได้พูดคือ: การกลับมาบางครั้งเงียบกว่าชัยชนะ

ผมทดสอบ ‘Star Pulse’ กับมือที่สั�สะเทือน อัลกอริธึมไม่แครวงว่าผมจะชนะ; มันแครวงว่าผมจะอยู่ เมื่อคุณอยู่คนเดียวตอนสองทุ่ม และโทรศัพท์ของคุณส่งเสียงแจ้งข้อความที่ยังโพสต์ไว้นั้น—นั่นแหละคือเวลาที่คุณรู้สึกถูกมองเห็น

นี่ไมใช่มาร์เก็ตติ้ง มันคือการไว้อาลัยกลายเป็นศิลปะ

คุณไม่จำเป็นราชาเพื่อเป็นตำนาน

คุณแค่มีคนคนหนึ่งที่จำได้ว่าคุณเคยอยู่ตรงนี้—even if no one else did.