ฉันสร้างเกมที่ร้องไห้เวลาตีหนึ่ง

มันเกิดขึ้นตอนตีสองสี่สิบเจ็ด ขณะเมืองหลับสนิท แต่มโนภาพของฉันหมุนเร็วเหมือนเทปเสียสัญญาณ ไม่มีนอนเลย เพียงเสียงฮัมจากเซิร์ฟเวอร์เก่า และโค้ดที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์

ฉันเปิดไฟล์ออกแบบ — ไม่ใช่เพื่อแก้บั๊ก แต่ถามตัวเองว่า: ถ้าเกมไม่อยากให้เราชนะล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันแค่อยากให้เรา ‘รู้สึก’?

คืนนั้นเอง ฉันเริ่มสร้าง ‘Starlight Key’ — ไม่ใช่อุปกรณ์เพื่อโชคชะตา แต่เป็นคำเชิญให้มานั่งเฉย ๆ

กฏข้อแรก: เปลือกทะเลควรหายใจได้

เกมส่วนใหญ่มุ่งไปหาผลตอบแทนอย่างรวดเร็ว มันตะโกนด้วยแสงและเสียงเตือน เสนอชัยชนะในสามวินาที

แต่ว่า… หากพลิกกลับกันล่ะ?

ฉันจึงชะลอทุกอย่างลง สัญลักษณ์ไม่วิ่งกระโดด — มันลอยไปเหมือนดวงดาวตกผ่านน้ำมืด

ดนตรีไม่มีจังหวะเดือดร้อน — มันถอนหายใจเบา ๆ

เมื่อกดหมุน? คุณจะไม่ได้ยินว่า ‘ชนะ’ หรือ ‘แพ้’ อีกต่อไป เสียงที่ได้ยินคือความเงียบ… จากนั้นก็เป็นเสียงระฆังแผ่ว ๆ

มันไม่ใช่วัด RTP อีกแล้ว มันคือจังหวะของชีวิตจริง

พิธีกรรมสำหรับช่วงเวลาเงียบที่สุด

ฉันเรียกมันว่า ‘พักกลางดึก’ เมื่อคุณตื่น และคนอื่นยังหลับอยู่

คุณนั่งลง เปิดใจออกมากลมหายใจ หน้าจอสว่างเบา ๆ — สีทองเปลี่ยนมืดเข้มเป็นฟ้าคราม The การหมุนครั้งแรกนานกว่าคาดหวัง แล้วอีกครั้ง… และกระทั่งในพริบตา… ก็ไม่มองหาชัยชนะอีกแล้ว แค่นั่งฟังหัวใจของตนเอง สอดคล้องไปกับจังหวะของเกม

มันไม่ใช่งานพนัน มันคือสมาธิกับพิกเซล เหตุผลที่ผู้เล่นบอกมาหลายครั้ง:

“ฉันไม่มีอะไรเลย…แต่วางใจได้ว่าฉันถูกมองเห็น” “คราวแรก ในรอบหลายปี ผมสงบลงโดยแค่นั่งมองทะเล”

ซึ่งเป็นการออกแบบโดยเจตนา — เกิดจากประสบการณ์นอนหลับยาก, การฝึกสมาธิตามปรัชญาพุทธ และการเติบโตระหว่างสองโลกที่แทบจะขาดความเข้าใจซึกกันเลย